Al zo lang als ik me kan herinneren ben ik bezig met de paarden. Ik ben de dochter van 2 fanatieke sporters.
Mijn vader Wolter Pen presteerde heel goed in de Moderne Vijfkamp. In 1972 was hij reserve voor de Olympische Spelen van München. Mijn vader heeft zijn hele leven paardgereden en was een echte vakman. Niet alleen met het springen en de cross heeft hij mij heel veel geleerd, maar ook over de dagelijkse verzorging, het voorkomen van blessures en het werken met paarden in het algemeen. Kleine dingen, zoals paarden met schone voeten op stal zetten, uitkijken voor op-en afstapjes en iedere dag een controlerend oog naar dikke benen, bulten etc. heb ik van mijn vader meegekregen en zit voor altijd in mijn systeem.
Mijn moeder Hélène Aubert was fanatiek in de dressuursport. Zij behaalde met het Nederlands team de zilveren medaille op de Wereldkampioenschappen in Toronto, Canada en een bronzen medaille op de Europese kampioenschappen in Goodwood, Engeland. Hélène heeft mij als moeder en als coach enorm veel geleerd en gesteund. Nog iedere wedstrijd gaat mijn moeder mee om mij te helpen en te adviseren. Ook bij het trainen van de paarden thuis, de aanschaf van nieuwe paarden en het werk op stal, alles gaat in overleg met mijn moeder.
Mijn broertjes Wouter en Mark hebben allebei gereden en hebben mij geholpen om deze weg naar en in de topsport mogelijk te maken.
Mijn eerste herinneringen met de paarden zijn voorop bij mijn moeder op het paard. Ik was toen een jaar of twee. Ik kan het me natuurlijk niet echt herinneren, maar de foto’s laten zien dat ik het toen al ontzettend naar mijn zin had. Mijn eerste pony heb ik van mijn opa en oma gekregen, Black O’Neill, toen ik 8 jaar oud was. Een lief maar heel ondeugend beestje en daar reed ik mijn eerste wedstrijden op.
Thuis werd ik veelzijdig getraind, zowel in dressuur, springen als in het terrein. Al snel bleek dat mijn voorkeur bij de cross lag. De pony’s Rodger en Chico zijn als leermeesters voor mij geweest en hebben zeker invloed gehad op mijn interesse voor de eventingsport.
Op mijn 13de reed ik mijn eerste EK in Ierland (2003) op de zelf afgerichte Rondeel’s Monsoon. Vele EK’s volgden; bij de pony’s, junioren en young riders met als beste resultaat een 10e plek op het EK 2010 in Pardubice, Tsjechië met Vira.
Met Vira begon mijn carrière bij de senioren. Voordat ik het wist reed ik de ene grote wedstrijd na de andere, en zo goed als altijd in de prijzen. Toen ik 21 jaar oud was won ik met Vira de CCI3* in Strzegom, Polen waardoor ik mijzelf echt op de kaart had gezet. Ook was dit een van de laatste grote successen die mijn vader nog heeft mee kunnen maken, en daardoor natuurlijk extra speciaal. Als klap op de vuurpijl mocht ik deelnemen aan de Olympische Spelen van Londen, waar ik helaas in de waterbak belandde. Ook mijn andere paarden werden steeds beter waardoor ik met meerdere paarden op het hoogste niveau mee kon doen. 2012 was ook het eerste jaar waar ik deel mocht nemen aan het Nederlands Kampioenschap in de CCI3* in Boekelo, waar ik het kampioenschap meteen op mijn naam zette. Ook werd ik in 2012 verkozen tot Rabobank Talent van het jaar.
Helaas kwam ik eind 2012 hard ten val. Een hersenschudding en een whiplash waren het resultaat, waardoor ik een tijdje rust moest nemen. Ik gaf mezelf rust maar niet te lang. Het was bijna het jaar van het WK en ik wilde er vol voor gaan. Dit bleek met succes. 2014 was een fantastisch jaar! Het begon in Portugal waar Dostowjeski (mijn andere topper) de CIC3* won, vervolgens won twee weken later Vira de CICO3* Nationscup in Fontainebleau. Ook werd Vira dat jaar 5e in de CCI4* van Luhmuhlen, Duitsland. En toen kwam het mooiste moment in mijn carrière. Een bronzen teammedaille en een individuele 13e plaats tijdens de Wereldruiterspelen in Caen, Normandië. Uiteindelijk resulteerde al die successen dat jaar in een 18e plaats voor mij op de wereldranglijst, waarbij Vira op de wereldranglijst van eventingpaarden op de 6e plaats stond. Ook kwam aan al deze successen een einde, want in september viel ik weer. Dezelfde blessure als in 2012, alleen bleek nu dat alle schade van de afgelopen keer nog niet helemaal genezen was. Ik heb er nog even voor gevochten maar op een gegeven moment stopte mijn lichaam met functioneren en moest alles on-hold. Meer dan een half jaar niet paardrijden en niet studeren. Mijn leven stond in het teken van dokter, fysio, rust, slapen en je verschrikkelijk slecht voelen, en uiteindelijk was Rio voorbij.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Mijn studie is afgerond, ik mag mezelf Meester in de Rechten noemen, en investeer ik al mijn tijd in de paarden. Wedstrijden rijden, hard trainen, jonge paarden opleiden en noem maar op. Het heeft even tegen gezeten, maar we gaan er weer voor!
De eerste overwinning in de CIC3* in 2018 Renswoude, Nederland is binnen met mijn good-old Undercover! Dit betekende dat alle drie mijn zelf opgeleide eerste kanjers minimaal een 3* overwinning op hun naam hebben. Maar we gaan verder!
Die medaille die hangt daar veel te zielig alleen op de muur!
